Máis vale tarde que nunca.
Levo semanas dicindo: "teño que ir á exposición de Daniel Johnston" ... e por unhas ou por outras nunca chegaba a ir ata que este domingo decidinme a cumprir ese propósito. Despois de andar vagando pola miña casa dun lado a outro, vestínme e sen avisar a ninguén, dirixinme á Casa Encendida un dos mellores espazos ofrecidos na capital, que sen dúbida, debe ser visitado por todos vós se vindes a Madrid.
Daniel Johnston chegou á miña vida da man dun rapaz co que estiven e dende ese momento quedei prendada del. A sensibilidade das súas letras, a capacidade que ten para provocar nun mesmo tantos pensamentos e sentimentos a través das súas ilustracións, das súas cartas e do seu "particular" universo, fixeron que sentira un magnetismo que, a cada segundo que iba coñecendo máis sobre él, iba en aumento.
Se vedes o seu documental The Devil and Daniel Johnston poderedes ver o gran universo que este home ten dentro, as incomprensións que para moitos son tildadas de "locuras" e realmente ves como o seu mundo, ese enigmático mundo, ó final é máis lóxico e rico respecto ó que moitos vivimos. Grandes iconos como Matt Groening, Kurt Cobain ou Patti Smith víronse influenciados por Daniel Johnston no seu traballo e a verdade e que non me extraña.
Pois ben.
Con certo nerviosismo, entrei na sala A e quedei ca boca aberta: gracias a cesión da súa obra en mans do seu ex-manager Jeff Tatakov, puiden disfrutar da seguinte composición:
nun só espacio as paredes estaban cubertas de múltiples cadros con ilustracións e cartas, xogando con esa ironía que tanto me gusta, nun dos laterais unha gran lona explica o significado que ten para o autor cada debuxo que se repite de maneira sistemática na súa obra (resaltando o seu amor imposible, Laurie Allen), no centro da sala catro dispositivos de audio para escoitar cos seus respectivos cascos as súas cintas grabadas no garaxe da súa casa, unha roda na que se a xiras podes ver ó seu debuxo característico do pantasma Casper moverse a modo dun "flipbook" e ó fondo, tapado cunha cortiniña e cuns oito bancos, un documental sobre a visión que varios ilustradores e persoas de renome do eido da música e do debuxo teñen deste xenio que non deixa indiferente a ninguén.
Cando saes, a sensación que che deixa esta exposición é dunha contraposición de sentimentos e de gañas de máis: moito máis.
Unha lenda viva, con máis de trinta anos de cancións e letras ás súas costas converteuse nunha experiencia persoal moi moi enriquecedora.
Se andandes por aquí, ata o 20 de Maio podedes acudir de maneira gratuita. Non o deixedes pasar.
Aquí vos deixo algunhas das imaxes que puiden facer esquivando ós seguratas, jejejejeje ....
Agora soa unha das miñas cancións favoritas del:
LOVE.
No hay comentarios:
Publicar un comentario